-Sıla- (Bir Önceki Bölümden: Doğum yaptıktan hemen sonra tekrar hamile kalmak zorundaydım. En az bir kızım olmalıydı.) Mahmut nihayetinde oğlunu kucağına aldığında dünyanın en mutlu adamıydı. Oğlana bakarken, Vadim’i hatırladım. Varisini nasıl da sevgiyle kucaklamıştı. Neden böyle olmak zorundalardı! Kızlarına da niye aynı ifadeyle bakamıyorlardı? İster Rus, ister İranlı, ister Alman olsun; hepsi aynıydı. Belki erkek olsaydım, babam da biraz olsun severdi beni. Oğlan doğurduğuma Mahmut’tan daha çok sevinen biri vardı: Fatma. “Oğlan doğurdun ya, seni dövmez,” demişti sevinçle. “Çok […]
Continue ReadingKİRAZ KEMİĞİ – BÖLÜM 32
